وقتی دست به قلم می شویم برای نوشتن لازم است هدفی داشته باشیم ، چون قبل از حرکت مقصد باید معلوم باشد ، اگر همین طوری حرکت کنیم بدون هدف ممکن است به مقصد نرسیم ، چون مقصدی در نظر نداشته ایم، تا بخواهیم به آن برسیم ، ولی وبلاگ نویسی که این روز ها وبلاگ نویسان کشور اسلامی ما ، دومین یا سومین ردیف وبلاگ نویسان چهان بخود اختصاص داده اند، چقدر خوب است ، هدفمند باشیم ، بدون هدف دست به قلم نشویم ، برای فحاشی به دیگران ویا آنانی که موافق میل ما نمی نویسند دست به قلم نشویم ، نوشتار در وبلاگ هایی که این حقیر سر می زنم یا ادبی است ،یا عاشقانه است ،یا شاعرانه است ، هر کدام از وبلاگ هایی که برایم پیام می گذارند همه هدف مند هستند ، ولی گاها پیدا می شوند کسانی که به وبلاگ ها سرک می کشند ،با نام کامنت دهند فحاشی می کنند ،وبلاگ دار هم وقتی کامنت را می خواند فکر می کند فلان وبلاگ این کامنت را گذاشته است ، با هم درگیر می شوند ،

می خواهم در ابتدای کار از همه آنانی که مرا می شناسند ، وبلاگ هم می نویسند هدف از نوشتن خود را برایم بنویسند،  شاید من در اشتباه باشم، حداقل راهنمایی شوم هدف چیست ، وبلاگ نویسی چندین هدف را می تواند دنبال نماید .

۱-عاشقانه باشد، دختران و پسران در این نوع وبلاگ ها برایم هم دیگه پیام های عاشقانه بگذارند که زیاد هم هستند

۲-ادبی باشد که در این رابطه هم نویسند در باره  ادبیات ایران وجهان مطلب می نویسد در حد توان خود چون ما از دیگران بیشتر از توانشان نمی توانیم انتظار داشته باشیم

۳-در بعضی از وبلاگ ها هم در باره فرهنگ ، آداب ورسوم ، اجتماع ، اقتصاد ،مهندسی ، و خیلی از مسائل دیگر می نویسند حتی هستند وبلاگ هایی که دانشجو بوده وپایان نامه خود را برای استفاده دیگران در وبلاگش قرار داده است .

۴-شاعرانه است که در این نوع وبلاگ ها هم از اشعار خود ودیگران استفاده می شود ،این هم برای خود شاعر خوب است ، همین برای کسانی که دنبال شعر های جدید هستند، وشاعران جدید  می خواهند شناسایی کنند، که بی نهایت خوب است

۵- وبلاگ هایی هستند که بی متحوا وبدرد نخور هستند این نوع وبلاگ ها تنها هدفی که دارند برای این است گه بگویند وبلاگ داریم ومطلب می نویسیم همین وبس .

۶-بعضی از افراد هم هستند که ممکن است وبلاگ هم داشته باشند ولی انسان های خوبی نیستند هدفی ندارند جز اینکه بیایند در وبلاگ ها دور بزنند وبرای صاحب وبلاگ با اسم مستعار پیام بی ادبانه بگذارند که گاها هم تداخلی ایجاد شود ودو وبلاگ نویس که هر دو هم انسان های خوبی هستند مورد رنجش از هم شوند .

کشور ما ایران زیر تیغ تیز اجانب قرار دارد ، از هر کار ما به نفع خودشان بهره برداری می کنند .اگر در ایران دونفر با هم مشکل داشته باشند ،و این دو نفر وزنه ایی باشند نشخوار بیگانه است ، تا می توانند می نویسند چرا ما برای بهتر شدنمان حرکت نمی کنیم، چرا همیشه سئوال را می خواهیم با سئوال جواب دهیم؟ مثل الان که من می پرسم هدف از وبلاگ نویسی چیست ؟ این یک سئوال است برای من ،هدفها را هم در حد عقل خودم می شمارم ودلم میخواهد که دیگران هم هدف از کارشان را برایم بنویسند مانند وبلاگ من که در باره غروب مطلب می نوشتم اکنون دارد به بی راهه می رود ،همه چیز در آن یافت می شود، مثل دکان بقالی سر محل شده است ، می خواهم هدف از نوشتن را بدانم ، بدون هدف که نمی شود رفت می شود ؟ نه ،پس لطف کنید ودر نطرات خود هدف از وبلاگ نویسی خودتان را هم بنویسید تا من ازشان استفاده نمایم

موفق وجاری باشید

از خودت نامردمی هایت

از دریدن سینه مادران زمان که طفل های در قنداق حود را برای مبازره با تو تربیت می کنند

از مردانی که در سیاه نامه های تاریخ صدای حق طلبیشان به گوش آسمان هم رسیده است

از که می خواهی بگویی از مردی که نان ندارد اما غیرت مردانگی هایش ضرب المثل خاص وعام است

از نفاق از دورویی از فتنه های موجود با پوشش اسلامی از چه می خواهی بگویی که من و تو ندانیم .

بیا یک بار هم که شده است از راستی بگوییم از دوستی وعشق های زنده تاریخ

چه میشود اگربا هم باشیم وبه جایی دو رویی صاف وصادق باشیم .خودمان را برتر از دیگران ندانیم چه میشود

چقدر خوب میشد اگر مردمان را با خود یک سان می دانستیم وهیچ گاه برتری را احساس نمی کردیم هیچ وقت نمی گفتیم من بلکه همواره می گفتیم ما با هم هستیم وتا آخر هم با هم خواهیم بود .

همین نفاق ودو رویی بود که مسلمانان فرزند پیامبر خود را در صحرای کربلا سر بریدند و افتخار هم کردند ولی وقتی با عوامل خارجی مواجهه شدند تازه متوجه شدند که چه کار نا پسندی را انجام داده اند برای همین هم بود که مسیحیان گفتند مسیح را مسیحیان به صلیب نکشیدند ولی مسلمانان مسیح خود را به صلیب کشیدند کی می خواهیم به این نقطه برسیم وامام خود را بشناسیم و همراه امام خود باشیم کی ؟

زخم زبان به مردم صد رنگ می زند

گویند حدیث عشق به پروانه گفته ام

دل خود حدیث کینه به آهنگ می زند

امروز روز حادثه را در حریم عشق

یک چند ثاینه است که با چنگ می زند

با دلستان خود نتوانم قصه گفت

زیرا به قصه دل من آنگ می زند

رسم وفا نتوان بست با رقیب

هر چند بی وفا تر از این ننگ می زنذ

گویا درست نیست بگویم حکایتی

دریای خون نگر که چه آهنگ می زند

بهر حساب عشق ز پروانه کن سئوال

پاسخ به هر دو صورت، آهنگ می زند

شوری به پا نمود دل تنگ وخسته ام

یک ریز باده خورده و آهنگ می زند

دل در مراسم تدفین جسم خود

آهنگ سوزناک را به صد رنگ می زند

بعد از وفات عشق به پروانه ها بگو

این مرگ عشق نیست که آهنگ می زند

یک حدیث کهنه بود

از قدیم

از دورهای دور

از همان روزی که احمد صوت قرانی سرود

کینه ها جان دیگر گرفتند

و صدای صوت قران را هدف کردند

تا محمد بود آتش زیر حاکستر نهان بود

چون به حق پیوست

اولش حق فدک ضایع نمودند

صورت وپهلوی دختش در هم شکستند

علی را خانه نشین کردند

وآنگاه کمر بر قتل او بستند

حسن را با هزاران خدعه ونیرنگ

در بستر خوابش دریدند

و اکنون نوبت سالار دین بود

تا به خونش در کشند لیک این بار حسین فریاد زد

مسلمانان به پا خیزید

که طلم بیداد می کند

برای چاره این کار حسین  در خون کشیدند

اینسان عشق را آفریدند

 کربلا را

و شهادت را

از دریا بگویم

از زمین از آسمان

از تیک تیک ساعت که دهد آواز

برخیز کاروان منتظر توست

از رود خون در دشت جنون

از گل های سرخ به خون خفته

از که بگویم که ناشناس باشد

در این ماه خون از حسین باید گفت

از حماسه تاریخ خونین عشق

از به خون طپیدن شیعه

از حماسه ای برای احیای دین

از دفاع از حقوق پایمال شده

از مرثیه کربلا از زینب یا سجاد

از کودکان فراری در صحرای بی آب

از اسارات از کربلا تا انتهای تاریخ شیعه

از سنگ پراکنی دشمن فاتح روز

یا از فاتح تاریخ از کدامین بگویم که تو نشناسی

از حسین می گویم که می نشاسی

 تاریخ خونین به دشت کربلا را

از زینب این استوره زمان را

از کسی بگویم که تاریخ کربلا را زنده کرد

از زینب

از زینب

تا تو بدانی که زینبی بودن یعنی تاریخ شیعه

در امتداد زمان جاری نگهداشتن

یعنی محرم را تا انتهای زمان بردن

یعنی عشق را ستودن

آغاز خدا شناسی وخود شناسی

باور ها را باور کردن

از زینب که باور داشت حسین حق است